εμείς που τρώμε στη λέσχη κάθε μέρα

υπάρχουν κάποια πράγματα
που δεν μπορούμε να τα χωνέψουμε:

ΤΙΣ ΟΥΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

όπου στεκόμαστε για πολλή ώρα, περισσότερη από όση θέλουμε και περισσότερη από όση χωράει στο εντατικοποιημένο μας πρόγραμμα. Υπομονετικά στις ουρές, λοιπόν, τη στιγμή που παραμένει κλειστή η άνω λέσχη και στην κάτω λέσχη ο κανόνας είναι «λίγες διανομές, μακριές ουρές».

Για ποιο λόγο όμως υπάρχουν οι ουρές;

Η λέσχη αυτή τη στιγμή λειτουργεί με λιγότερους εργαζόμενους και περισσότερους (υπο)σιτιζόμενους, από ότι πριν 5 χρόνια. Το εκάστοτε αφεντικό, είτε δημόσιο, είτε ιδιωτικό, αντί να προβεί στις προφανώς αναγκαίες προσλήψεις, επιλέγει να μειώνει το εργατικό δυναμικό. Από την άλλη, οι συμβάσεις του ΑΠΘ με τις διάφορες εταιρείες catering που αναλαμβάνουν κάθε φορά τη σίτιση έχουν ως αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να υπογράφουν κάθε τόσο σύντομες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, την ίδια στιγμή που τα ωράρια τους εντατικοποιούνται και γίνονται όλο και πιο ελαστικά κι ο φόρτος εργασίας τους αυξάνεται.

ΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΓΗΤΟ

Έχουμε βαρεθεί να μαλώνουμε για ένα πιατάκι τυρί που «δεν ταιριάζει» με την επιλογή φαγητού που κάναμε, για να πάρουμε λίγη παραπάνω σαλάτα, για να φάμε και φρούτο μετά το γλυκό μας. Έχουμε βαρεθεί να πρέπει να περιμένουμε ξανά στην ουρά για να πάρουμε μια 2^η μερίδα, όταν δε  χορταίνουμε με την πρώτη. Κι αυτό δε συμβαίνει για να μην περιμένουν οι επόμενοι. Αν τους ενδιέφερε όντως να μην περιμένουμε, θα μας έδιναν εξ αρχής όση ποσότητα φαγητού θέλουμε/ χρειαζόμαστε. Για τις διάφορες εταιρείες catering, αυτά μπορεί να αποτελούν τρόπους για να αυξήσουν τα κέρδη τους, με τη συγκατάθεση του απθ. Για αυτούς μπορεί να είναι απλά λογιστικά νούμερα, για εμάς είναι το φαγητό μας, το οποίο θέλουμε να είναι και επαρκές, και ποιοτικό. Η ποιότητα είναι αυτή που μπορεί πιο εύκολα να θυσιαστεί για την αύξηση των κερδών κι ο μόνος τρόπος για να διασφαλιστεί είναι μέσα από τις διεκδικήσεις μας.

ΤΟΝ EΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ

Όλα τα παραπάνω τα συναντά κανείς/καμία αν καταφέρει να περάσει από τους φύλακες και να μπει στη λέσχη. Μπορεί ο έλεγχος να έχει υποχωρήσει, αλλά εξακολουθεί να είναι πάντα εκεί για να αποκλείσει τα άτομα που δε φαίνεται να φέρουν τη φοιτητική ιδιότητα. Για μας όμως η ανάγκη μας για φαγητό δεν ορίζεται από το αν έχουμε ενεργό πάσο ή όχι, γιατί η αποφοίτηση δεν αλλάζει τίποτα σε σχέση με την ανεργία, τα 3ευρώ την ώρα, τους μισθούς που δεν φτάνουν ούτε για θέρμανση και τον ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο.

Άλλωστε η ζωή μας κι η ικανοποίηση των βασικών μας αναγκών, όπως το φαγητό, ξεπερνά κανονισμούς και διαχωρισμούς. Είμαστε φοιτήτριες και μη φοιτήτριες, άνεργοι, επισφαλείς εργαζόμενοι. Είμαστε αυτές και αυτοί που δεν μας περισσευουν ούτε τα χρήματα ουτε ο χρόνος για μαγείρεμα και που δεν είμαστε διατεθειμένοι να εντατικοποιήσουμε ακόμη περισσότερο την καθημερινότητα μας για αυτό. Είμαστε αυτές και αυτοί που μας αρέσει να συναντιόμαστε την ώρα του φαγητού. Είμαστε απλά αυτές κι αυτοί που φτάνουμε στην πόρτα της λέσχης.

◯

Κοιτώντας πίσω στο χρόνο, ο χώρος της λέσχης έχει υπάρξει πολλές φορές πεδίο αγώνων ενάντια σε ελέγχους, αποκλεισμούς, απολύσεις και στην υποβάθμιση του φαγητού. Όπως το 2011 με την απεργία και την κατάληψη των εργαζομένων, το 2012 με τα καθημερινά μπλοκαρίσματα του ελέγχου των πάσο στην πόρτα της λέσχης, το 2015 με το σαμποτάζ των ελεγκτικών μηχανισμών και το 2016 με τον επιτυχή αγώνα για την επαναπρόσληψη μιας εργαζόμενης, πρόσφατα γεγονότα σε μια ιστορία διεκδικήσεων και αντιστάσεων που ξεκινά πριν το ’90.

Στο εδώ και στο τώρα,απέναντι σε όλα αυτά που δεν μπορούμε να χωνέψουμε…
Στεκόμαστε μαζί.
Όχι γιατί έχουμε κάποιο φετίχ με τη λέσχη, αλλά γιατί μιλάμε για τα αυτονόητα, για την ανάγκη μας για φαγητό.
Επιλέγουμε…
να μη φωνάξουμε στη μπροστινή μας που διεκδικεί ένα 2^ο πιάτο να τελειώνει πιο γρήγορα, αλλά την πλησιάζουμε και το διεκδικούμε από κοινού/το παίρνουμε μαζί.
ακόμη κι αν έχουμε πάσο, να μη το δείχνουμε για να περνάμε εμείς, ώστε να μην αποκλείονται κάποιοι άλλοι.
να μην ξεχνάμε ότι όταν περιορίζονται οι επιλογές ή φθίνει η ποιότητα δεν ευθύνονται αυτοί που ζητάνε έξτρα μερίδα ή που τρώνε στη λέσχη ενώ «δεν το δικαιούνται», αλλά η επιθυμία για κερδοσκοπία και η επιλογή της διοίκησης για περικοπές κονδυλίων.
Επιλέγουμε να μη φαγωθούμε μεταξύ μας και θέλουμε να τρώμε όλοι και όλες καλύτερο και περισσότερο φαγητό, είτε είμαστε φοιτήτριες, είτε όχι.