Λούπα

Τους τελευταίους μήνες βλέπουμε να διαμορφώνεται ένα πολεμικό πεδίο εντός κι εκτός πόλεων που αναβλύζει νόμο, τάξη και ασφάλεια. Τα νοίκια ανεβαίνουν, η πόλη γίνεται όλο και πιο κυριλέ, όλο και πιο αποστειρωμένη, οι μπάτσοι πληθαίνουν, οι μετανάστες στην καλύτερη εκτοπίζονται από τα κέντρα των πόλεων [στη χειρότερη φυλακίζονται στα κέντρα κράτησης, πεθαίνουν σε αυτά ή πνίγονται στο Αιγαίο].

Το τοπίο βρωμάει ανάπτυξη [που στο πέρασμά της ισοπεδώνει τις ζωές μας] και “ευαίσθητη” κουλτούρα [που στην πραγματικότητα εμπορευματοποιεί τις ανθρώπινες σχέσεις]. Ο δήμαρχος αναφέρεται συχνά-πυκνά στην Υφανέτ: “κτίριο φάντασμα”, “έργο που μπορεί να αλλάξει την εικόνα της Τούμπας” και άλλα ωραία. Και εμείς τα ακούμε. Μπορεί το κτίριο της Υφανέτ να ανήκει στο Υπ. Πολιτισμού, μέσα στα 19 στρέμματά του, όμως, κρύβει πολλά που δεν χωράνε στον πολιτισμό του Υπουργείου.

Κρύβει αυτο-οργανωμένες συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, εκδηλώσεις, προβολές, βιβλιοπαρουσιάσεις, συλλογικές κουζίνες, συνελεύσεις. Κρύβει μια αίθουσα σινεμά, μια δανειστική βιβλιοθήκη, μια στεγαστική δομή και ένα τεράστιο DIY Indoor BMX Park. Κρύβει αγώνες χρόνων. Κρύβει εργαζόμενες που μάχονται με την επισφάλεια, ενοικιαστές που διεκδικούν μειώσεις ενοικίων, φοιτητές που αγωνίζονται για τη μείωση του κόστους φοίτησης και ενάντια στις περιφράξεις στο πανεπιστήμιο, ανασφάλιστους που παλεύουν για την πρόσβαση στις δομές υγείας. Κρύβει τη συνάντηση με τους μετανάστες χωρίς τη μεσολάβηση ΜΚΟ και καλοθελητών. Κρύβει σχέσεις που αμφισβητούν τους έμφυλους ρόλους και την κυρίαρχη σεξουαλικότητα. Κρύβει άτομα που ασφυκτιούν στον κόσμο του θεάματος και του εμπορεύματος, και ανασαίνουν μέσα από τη συλλογική δημιουργία. Κρύβει βιβλία που γράφονται για να ξαναπούν την ιστορία των καταπιεσμένων σε πρώτο πρόσωπο. Κρύβει αγώνες για τους δημόσιους χώρους της πόλης και ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Κρύβει την αναζήτηση του ελεύθερου χρόνου και την καταπολέμηση της μοναξιάς μέσα σε αυτόν. Κρύβει τη συνάντηση χωρίς αποκλεισμούς και αντίτιμα. Κρύβει λυγμούς συγκίνησης και ουρλιαχτά ενθουσιασμού. Κρύβει το συλλογικό ατένισμα ενός άλλου κόσμου, ενός άλλου πολιτισμού.

Σπαταλήστε, λοιπόν, όσα εκατομμύρια θέλετε για την αξιοποίηση των καταλήψεων, της Υφανέτ, της Τούμπας, οποιουδήποτε άλλου σημείου της πόλης σκεφτείτε. Δεν θα καταφέρετε, όσους αυτόκλητους σωτήρες και να βρείτε, να καταλάβετε τι πραγματικά συμβαίνει εκεί μέσα και γιατί είναι τόσο σημαντικό.

Δεν πάμε πουθενά. Όχι γιατί κρύβουμε κάποιο στρατό που θα ανακόψει τις ορδές μπάτσων που ίσως εμφανιστούν κάποιο πρωί. Αλλά γιατί μέσα στα ντουβάρια χτίσαμε σχέσεις και σχέση σημαίνει συνάντηση. Και γι’ αυτό, αργήσατε. Βρήκαμε η μία τον άλλο. Αγαπήσαμε, μισήσαμε, δημιουργήσαμε, συγκρουστήκαμε, ποτίσαμε τους τοίχους και τους δρόμους με τη λύπη και την οργή μας. Αργήσατε, αργήσατε πάρα πολύ. Συναντηθήκαμε ήδη.

ΤΗΝ ΥΦΑΝΕΤ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΑΣ
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΑΣ