♥
ΣΑ 23.06 22:00 | hip hop ΣΥΝΑΥΛΙΑ
ψάχνουμε κρατήματα στο μέλλον
ψάχνουμε πατήματα στο τώρα
ψάχνουμε τρόπους να νικήσουμε την ώρα
εντός εκτός & επί τα αυτά
φιγούρα 1: μεταπτυχιακός φοιτητής
Το πρωί άσκηση στο δικηγορικό γραφείο: +150€ το μήνα μισθό
Το απόγευμα μεταπτυχιακό: -1000€ το εξάμηνο δίδακτρα
Τα βράδια αϋπνίες και τα ΣΚ εργασίες
Φαγωμένα νύχια, μαύροι κύκλοι, -16.67€ στο τέλος του μήνα
κ η εξάρτηση από την οικογένεια (απέλπιδα) καλά κρατεί
φιγούρα 2: χαμένος μετα-φοιτητής
Στις χειμερινές εξεταστικές δούλευε σερβιτόρος. Στις εαρινές εξεταστικές δούλευε κάπου αλλού σερβιτόρος. Γι’ αυτό του πήρε 2 χρόνια παραπάνω να τελειώσει και δεν είχε ποτέ την άνεση να στοχεύει σε μεγαλύτερους βαθμούς.
Ψάχνει πλέον για δουλειά πάνω στο αντικείμενό του, αλλά προϋπηρεσία μηδέν.
Στη σχολή του στήνονται ινστιτούτα και διοργανώνονται συνέδρια και ψάχνουν εθελοντές για την υποστήριξή τους. Σκέφτεται αν αξίζει για μια βεβαίωση και ίσως μια συστατική να ασχολείται μ’ αυτό απλήρωτα κανά 4μηνο και πόσα τέτοια 4μηνα θα χρειαστεί για να μπορέσει να ισχυριστεί μετά ότι έχει κάποια εμπειρία.
◯
Αν οι παραπάνω εμπειρίες ηχούν οικείες στ’ αυτιά σου, μάλλον είσαι, ήσουν ή ετοιμάζεσαι για τη φάση μετά-το-πτυχίο, ή αλλιώς, αιωρείσαι στη μετα-φοιτητική διάσταση. Σ’ αυτή τη νέα εποχή, φαίνεται με την πρώτη ενθουσιώδη ματιά σαν να έχουμε πολλές επιλογές. Δεν έχουμε, όμως! Ξεκινάμε να κάνουμε αναλυτικές λίστες με πρακτικές, “κανονικές” δουλειές, μεταπτυχιακά, μεταναστεύσεις για να καταλήξουμε ότι ίσως υπάρχουν λίγες μόνο ρεαλιστικές επιλογές κι αυτές με το ζόρι. Είναι αρκετές οι φορές, που τα (μη) διαθέσιμα λεφτά, τα ποσοστά ανεργίας και ο ανταγωνισμός για μια θέση εργασίας, που απορρέει από τα προηγούμενα, παίρνουν τις αποφάσεις αντί για μας.
Οι γνωστοί, οι φίλοι, οι συμφοιτητές μας, συνήθως έχουν τα ίδια ερωτήματα κι αυτό μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο μόνες, αλλά όχι πιο έτοιμες να λύσουμε το πρόβλημα. Ενώ, λοιπόν, οι επιλογές γίνονται επιταγές, αν έχουμε γονείς σε άλλη πόλη, υπάρχει η τρομακτική πιθανότητα της επιστροφής στο σπίτι τους, “μέχρις-όταν”. Επίσης, είτε είναι στην επαρχία είτε όχι, δεν ξεχνούν να μας υπενθυμίζουν συνεχώς ή και να επιβάλλουν τις συμβουλές τους. Ακόμα και να μη θέλουμε να τις ακούσουμε, δεν είναι πάντα εύκολο να υπερβούμε τις πολλές υλικές και συναισθηματικές πιέσεις. Αν στην εξίσωση προστίθεται και ο στρατός το πρόβλημα περιπλέκεται κι άλλο, είτε λόγω μπελάδων που μπορεί να εμφανιστούν προσπαθώντας να τον αποφύγουμε, είτε επειδή διακόπτει για εννιά μήνες τις ζωές μας.
Πρέπει να βρούμε δουλειά, αλλά, λόγω της γενικευμένης ανεργίας και επισφάλειας, αυτό δεν εξαρτάται από εμάς. Θέλοντας και μη, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε, καθώς αυξάνεται ο ανταγωνισμός και επιβάλλεται μια συνθήκη συνεχούς κατάρτισης, απόκτησης πτυχίων, συλλογής πιστοποιητικών από εθελοντισμούς και βεβαιώσεων συμμετοχής από σεμινάρια (aka διά βίου μάθηση).
Κατά στιγμές, όλα μοιάζουν ασφυκτικά και ανέφικτα.
ΣΚ 26-27.05 | δε χορταίνουμε τα σουκού
σάββατο 26.05 13:00
παρέμβαση στην λεσχη του απθ για το μπλοκάρισμα του ελέγχου
κυριακή 27.05 12:00
τρώμε όλες μαζί στην κατάληψη φάμπρικα★υφανέτ
ΤΡ 21.03 | ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στη λέσχη ΑΠΘ
παιζόταν στις οθόνες των διανομών κατά τη διάρκεια της παρέμβασης
▽
εμείς που τρώμε στη λέσχη κάθε μέρα
υπάρχουν κάποια πράγματα
που δεν μπορούμε να τα χωνέψουμε:
ΤΙΣ ΟΥΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
όπου στεκόμαστε για πολλή ώρα, περισσότερη από όση θέλουμε και περισσότερη από όση χωράει στο εντατικοποιημένο μας πρόγραμμα. Υπομονετικά στις ουρές, λοιπόν, τη στιγμή που παραμένει κλειστή η άνω λέσχη και στην κάτω λέσχη ο κανόνας είναι «λίγες διανομές, μακριές ουρές».
Για ποιο λόγο όμως υπάρχουν οι ουρές;
Η λέσχη αυτή τη στιγμή λειτουργεί με λιγότερους εργαζόμενους και περισσότερους (υπο)σιτιζόμενους, από ότι πριν 5 χρόνια. Το εκάστοτε αφεντικό, είτε δημόσιο, είτε ιδιωτικό, αντί να προβεί στις προφανώς αναγκαίες προσλήψεις, επιλέγει να μειώνει το εργατικό δυναμικό. Από την άλλη, οι συμβάσεις του ΑΠΘ με τις διάφορες εταιρείες catering που αναλαμβάνουν κάθε φορά τη σίτιση έχουν ως αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να υπογράφουν κάθε τόσο σύντομες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, την ίδια στιγμή που τα ωράρια τους εντατικοποιούνται και γίνονται όλο και πιο ελαστικά κι ο φόρτος εργασίας τους αυξάνεται.
ΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΓΗΤΟ
Έχουμε βαρεθεί να μαλώνουμε για ένα πιατάκι τυρί που «δεν ταιριάζει» με την επιλογή φαγητού που κάναμε, για να πάρουμε λίγη παραπάνω σαλάτα, για να φάμε και φρούτο μετά το γλυκό μας. Έχουμε βαρεθεί να πρέπει να περιμένουμε ξανά στην ουρά για να πάρουμε μια 2η μερίδα, όταν δε χορταίνουμε με την πρώτη. Κι αυτό δε συμβαίνει για να μην περιμένουν οι επόμενοι. Αν τους ενδιέφερε όντως να μην περιμένουμε, θα μας έδιναν εξ αρχής όση ποσότητα φαγητού θέλουμε/ χρειαζόμαστε. Για τις διάφορες εταιρείες catering, αυτά μπορεί να αποτελούν τρόπους για να αυξήσουν τα κέρδη τους, με τη συγκατάθεση του απθ. Για αυτούς μπορεί να είναι απλά λογιστικά νούμερα, για εμάς είναι το φαγητό μας, το οποίο θέλουμε να είναι και επαρκές, και ποιοτικό. Η ποιότητα είναι αυτή που μπορεί πιο εύκολα να θυσιαστεί για την αύξηση των κερδών κι ο μόνος τρόπος για να διασφαλιστεί είναι μέσα από τις διεκδικήσεις μας.
ΤΟΝ EΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ
Όλα τα παραπάνω τα συναντά κανείς/καμία αν καταφέρει να περάσει από τους φύλακες και να μπει στη λέσχη. Μπορεί ο έλεγχος να έχει υποχωρήσει, αλλά εξακολουθεί να είναι πάντα εκεί για να αποκλείσει τα άτομα που δε φαίνεται να φέρουν τη φοιτητική ιδιότητα. Για μας όμως η ανάγκη μας για φαγητό δεν ορίζεται από το αν έχουμε ενεργό πάσο ή όχι, γιατί η αποφοίτηση δεν αλλάζει τίποτα σε σχέση με την ανεργία, τα 3ευρώ την ώρα, τους μισθούς που δεν φτάνουν ούτε για θέρμανση και τον ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο.
Άλλωστε η ζωή μας κι η ικανοποίηση των βασικών μας αναγκών, όπως το φαγητό, ξεπερνά κανονισμούς και διαχωρισμούς. Είμαστε φοιτήτριες και μη φοιτήτριες, άνεργοι, επισφαλείς εργαζόμενοι. Είμαστε αυτές και αυτοί που δεν μας περισσευουν ούτε τα χρήματα ουτε ο χρόνος για μαγείρεμα και που δεν είμαστε διατεθειμένοι να εντατικοποιήσουμε ακόμη περισσότερο την καθημερινότητα μας για αυτό. Είμαστε αυτές και αυτοί που μας αρέσει να συναντιόμαστε την ώρα του φαγητού. Είμαστε απλά αυτές κι αυτοί που φτάνουμε στην πόρτα της λέσχης.
